دامنه های سطح بالا، سطح دو و سه

TLD ها مانند com, net, org و… در فضای اینترنت، بالاترین سطح نام های دامنه را دارا هستند و تمامی نام های دامنه حتما باید با این پسوندها به پایان برسند. زمانی که سیستم DNS در دهه 1980 طراحی و بوجود آمد، فضای نام دامنه به دو گروه اصلی تقسیم شد.
دامنه های سطح بالای کشوری که به طور پایه از 2 کاراکتر (فقط حروف) مانند Ir یا us تشکیل می شدند.
علاوه بر این، یک گروه با 7 دامنه سطح بالا که به دسته بندی ها و سازمان های مختلف نسبت داده می شد. این دامنه های هفت گانه در این گروه gov, edu, com, mil, org, net و int نیز بودند. در طی رشد اینترنت، امکانات و طراحی های زیادی به دامنه های سطح بالای عمومی افزوده شد. در اکتبر سال 2009، 21 دامنه سطح بالای عمومی یعنی سه برابر تعدادی که در ابتدای این نام های دامنه وجود داشت و 250 دامنه سطح بالای دو حرفی کشوری در سطح اینترنت موجود بود.

دامنه های سطح دو و سطح پایین تر
در سلسله مراتب نام دامنه و پس از نام دامنه سطح بالا، نام های دامنه سطح دوم را داریم. این دامنه ها در واقع نام هایی هستند که در سمت چپ دامنه های سطح بالا قرار می گیرند. برای مثال در دامنه ی Arvinkaren.co.com" ، co" ، دامنه سطح دوم می باشد.

مورد بعدی دامنه های سطح سوم هستند که آنها هم در سمت چپ دامنه های سطح دو قرار می گیرند. در ادامه دامنه های سطح چهار و پنج و به همین ترتیب بدون محدودیت می توانند در نام دامنه وجود داشته باشد و همانطور که می دانید هر سطح از نام دامنه با دات (dot) یا همان نقطه جدا می شوند. دامنه سطح دو (یا سطح پایین تر بسته به سلسله مراتب پایه و اساس دامنه) اغلب بر اساس نام دامنه می باشد. دامنه های سطح پایین تر همچنین می تواند برای تعیین نوع سرور مشخص شود. برای درک بهتر به این مثال ها توجه کنید. مثال Arvinkaren.co.Com که گفتیم، نام شرکت در سطح سوم نام دامنه قرار گرفته یا دامنه اصلی شرکت آروین کارن که Arvinkaren.Com می باشد، نام شرکت در سطح دو قرار گرفته است. همچنین نام های دامنه می توانند به شکل http://ftp.Arvinkaren.com باشد که دامنه سطح سوم مشخص می کند که ممکن است این دامنه یک سرور ftp باشد؛ یا از آدرس mail.Arvinkaren.com می توان دریافت که این آدرس یک سرور ایمیل است. پس بسته به نوع ساختار نام دامنه، نام شرکت می تواند در سطوح مختلف قرار بگیرد. سیموری خنج...